Voor Dordt Verbeeldt overwoog ik achtereenvolgens een opgespannen doekje waar kauwgom op geplakt mocht worden, een ode aan het Wantijpark, een hazelnootgebakje van Brokking, een compositie gebaseerd op de plattegrond van de Dordtse schildersbuurt in Krispijn. Uiteindelijk koos ik voor een stadsgezicht met de Grote Kerk. Het karakteristieke silhouet van de stompe toren figureert vrijwel altijd op schilderijen over Dordrecht, zoals bijv. op de schilderijen van de schilders die, geïnspireerd door het werk van Albert Cuyp, vanaf de negentiende eeuw in groten getale de stad bezochten. Dordrecht is na die tijd natuurlijk flink uitgebreid, maar het gebied dat de kunstenaars het meeste aansprak is ook voor hedendaagse bezoekers nog steeds de voornaamste en meest gefotografeerde trekpleister. Als ik op een dag op weg naar mijn atelierlangs de Nieuwe Haven fiets en zie dat de wolken zich naar wens rangschikken, besluit ik dat het als schilder mijn beurt is om dat moment vast te leggen. Van het Brokking-gebakje maakte ik trouwens ook nog een schilderijtje.

Taal en vondsten in mijn directe omgeving zijn de belangrijkste bronnen voor mijn werk. De naam van een vrouw op een boot, een blokje hout op een spiegel, een van TV gefotografeerd filmfragment: alles kan aanleiding zijn voor een schilderij. Intuïtief verzamel ik de beelden die ik eventueel kan gebruiken voor een werk. Soms levert dat meteen iets op, soms is het een langdurig proces voordat er iets uitkomt. Ik zoek altijd naar het meest concrete beeld van een idee. In de uitvoering er van voel ik een grote vrijheid: het schilderij dat ik ga maken hoeft niet perse op het vorige te lijken.