De Grote kerk blijft voor mij een imposant bouwwerk waar ik nog altijd met veel bewondering naar kijk. Door zijn stompe toren heeft het een ruige uitstraling,dat helemaal past bij Dordt op een of andere manier. Altijd weer, als ik met de trein de Zwijndrechtse brug op rijd en ik zie hem boven de huizen uittornen, ben ik blij dat ik weer thuis ben en tegelijkertijd trots op mijn stad. Ook bij schilders (en soms niet de minsten) uit het verleden was de kerk een geliefd thema, het is honderden malen vastgelegd in verschillende gedaanten, diktes en maten. Ik heb met dit schilderij geprobeerd een originele en delicate bijdrage te leveren aan dit eeuwenoude, oer Dordtse schildersthema.

Onooglijke plekken zijn het, die Albert Zwaan opvallen. Een flat met een parkeerplaats ernaast en een goed stuk lucht erboven, dat kan al genoeg zijn. Op fietstochten door de stad maakt hij foto’s, en thuis omringt hij zich met beelden van TV en internet. Filmpjes van metroritten door de buitenwijken van Tokio bieden een overvloed aan mooie lelijkheid. Uit die voortdurende stroom vist hij beelden die de basis vormen voor zijn schilderijen. Stedelijke landschappen schildert hij. Desolaat ogende gebouwen, omringd door een weelderig landschap of abstracte, decoratieve motieven. Mensen komen er niet in voor. Bij het schilderen draait het om de juiste verhoudingen: de contrasten en harmonieën tussen de verschillende kleuren, vormen en verfbehandeling worden doek na doek opnieuw tegen elkaar afgewogen.